Di Nya Lang Alam

‘Di mo lang alam
Naiiisip kita
Baka sakali lang maisip mo ako
‘Di mo lang alam
Hanggang sa gabi inaasam makita kang muli
- Oo, Up Dharma down

gaya ng sinabi ko sa tagboard medyo nakakalungkot ang mga kaganapan ngayon...ayaw nya kasi pumayag ngayon e... masyado raw akong matagal maghihintay...six pa kasi ang uwi nya...

mejo eleven ang uwian ko e...

pero ok lang naman e...ewan ko, basta ok lang...wala naman akong gagawin sa bahay e...mamalantsa lang ako...e pwede pa naman yun mamayang gabi e...last day ko na naman ng pasukan ngayon e... kahit gabihin pa ako, ok lang yun…

bakasyon na e…kahit one week lang…sus, ano ba naman yung six hours? Itutulog ko lang yun dito sa ofis, kulang pa yun e…

pero ayaw nya pumayag, nakakahiya daw… NAMAn…

self-help din para sa akin yun ah…ok lang talaga…

kung last year nyo ako tinanong kung gagawin ko yan, baka sinabi ko hindi ko gagawin…pero nagawa ko na naman di ba? Nagagawa ko na siya ngayon…di ba? Kung pwede naman gawin bakit hindi ko gagawin…

e pwede ko namang gawin…yun nga lang ayaw nya…

ang problema tuloy, kailangan ko pang mag-isip…e di ba nga ayaw ko nga masyado mag-isip ngayon…kasi kung mag-iisip ako, wala na naman mangyayari…walang nangyayari kung isip ka lang ng isip…pero ayan nag-iisip na naman ako…

pwede ko pa rin siyang hintayin hanggang six, hindi ko lang sasabihin sa kanya na naghihintay ako, until malapit na mag-six…siguro tatambay muna ako sa Mall of Asia, tutal hindi ko pa napupuntahan yun… malapit lang sa kanila yun…

o pwede rin umuwi na lang ako…magmukmok sa bahay…matulog at pagkagising medyo mag-iisip na naman na sayang, bakit hindi ko pa ginawa e kaya namang gawin di ba?

Magagalit ba siya kung hihintayin ko pa sya…o sa una lang yun, pag nandun na ako ok lang… haay…nag-iisip na naman ako masyado e…

Bahala na.

To be or not to be, that is the question…

Binata na si Ninong

We are who we chose to be…

katatapos lang ng exam ko sa theory of computations…dapat ata hindi na lang ako nag-exam…kasi medyo wala rin naman akong nasagutan e…nagdrowing lang ako ng mga ambigram sa questionnaire…at medyo nakatulog ng konti…kasi pag nagpasa ako kaagad baka mahalata na wala masyadong sagot.

ngapala medyo nagiging pasttime ko na ang pagdrodrowing ng mga ambigram simula nung nakita ko yung “eds” ambigram ni sir namre, naisip ko na kaya ko rin palang gumawa nun, kasi nakagawa siya e…

nagpakita na rin si sir jessie…mukhang galing out of town ah…para ibigay ang aming mga grade… aba, hanep, may grade na ako kahit wala pa akong finals…2.25… hmm…tatlong quizzes na may total of 130 items saka ung mga seatwork at assignment na parang hindi seatwork at assignment…ayun ang bunga. 2.25 lang mga tol…ayos na rin yung laboratory, sya na rin daw ang bahala dun…

sayang at nagresign na sya…hindi ko na sya magiging prof ulit…=( nagtataka ako kung bakit nagiging endangered species na ang mga mababait na prof sa Mapúa… kasi kadalasan pag talagang magaling ka, wala ka nang kailangan patunayan…hindi mo na kailangan manindak ng estudyante para makilala ka…

pupunta pa ako ng skul bukas, Thursday, kasi verification daw ng grade sa STELEC pero alam ko, pasado na rin ako dun e…actually, halos walang kaproblema-problema ang term na ito (bukod sa shotgun na sked; ung maraming vacant) dahil medyo sinipag ako nung una…kaya sana…pasado ako lahat.

pero hindi na ako umaasang maging academic scholar pa ako, minsan may pagkakaiba rin ang nangangarap sa nag-hahallucinate…at medyo aminado rin naman ako na may katamaran ako sa pagsisipag… ?_?
__________________________

kanina, nagpunta kami ni sir stephen sa Ninoy Aquino Stadium or something, dun sa may tapat ng harrison plaza para manood ng laban ng Mapúa at ng Baste (SSC-R)…pumunta kami dun na halos beinte ang lamang ng Mapúa, 1st half pa lang naman…

hindi maganda ung lugar na yun, presko oo…pero natatanggal yung mga upuan, tapos sa upper box sa side ng Mapúa wala man lang upuan kundi yung mga bakal na pagpapatungan sana ng upuan, tapos may mga upuan na parang manonood pa ng laro ni atoy co ang umupo dahil sa kapal ng alikabok…

natatawa ako kasi ung una namin inupuan sa upper box, side pala ng Baste…kaya pala “go baste!” ang sigaw nila (duh!), e dahil wala nga kaming PRESS ID para sa NCAA, nagtiyaga kami sa upper box tickets…ang layo namin sa court.
pagdating ng halftime, 5 na lang ang lamang ng Mapúa…napakaalat ng laro ng mga player…ewan ko ba kung ano ang nangyari sa kanila at napakamalas nila…e biglang sinuwerte ang Baste, umulan ng mga 3-point play sa side nila nung second half…kaya ayun, kahit gano kalaki ang lamang nung una…talo din ang Mapúa...haay…

pero hindi naman yung mga yun ang main event ng araw na ito…kasi kung yun nga yung mga main event e di iba sana ang title di ba?
_______________________

binata na si ninong dahil for the first time in his life may sinabayan siya pauwi…sandali, let me rephrase that…binata na si ninong dahil for the first time in his life, may sinundo siya sa ibang skul at sinabayan niya pauwi…

ewan ko lang kung ano ang nakain nya at ginawa nya yun…kahit siya siguro medyo nagulat din sa pinaggagagawa nya…e dahil humingi nga sya ng payo sa ating mga mambabasa at ang tagal naman ng ating pagsagot sa kanya, ayan…hindi na siya nakapaghintay…kilala nyo na siguro kung sino ang sinundo niya…

dahil maaga naman natapos ang game…ten to four siguro at medyo five pa ang uwi nung isa galing sa klase (napag-alaman base sa nakalap na impormasyon)…at medyo wala naman siya kasabay pauwi sa kanila…at medyo wala rin namang kasabay si ninong…at medyo sinabi ng ating debutante na mag-isa lang siya kasi wala naman siyang makasabay…e naramdaman ni ninong na subukang gawin ang hindi pa nagagawa…

ayaw na mag-isip ni ninong…dahil kung mag-iisip sya, malamang hindi na naman niya magagawa yun…gaya ng mga nangyari dati…e medyo may nagsabi sa kanya noong unang panahon na dapat “ginagawa mo yung gusto mong gawin”,

E yun ang gusto nyang gawin…for a change, siguro dapat ginagawa naman nya…di ba?

at pumayag naman ang ating debutante na sumabay si ninong sa kanya pauwi (“hehe. kaw ang bahala”)…e dahil nga CCP pa galing si ninong at medyo sa EDSA ang pupuntahan niya at may isang oras pa naman bago ang dismissal nung babae…nilakad ni ninong mula vito cruz hanggang edsa…

hindi naman malayo un mga pare…at nalakad na ni ninong yun dati, kaya walang kaso yun… hassle nga lang dahil umulan ng pagkalakas-lakas…at medyo naging dark brown ang brown na pantalon ni ninong dahil sa lakas ng ulan…

habang naglalakad si ninong siyempre medyo kinakabahan siya…ganun naman lagi di ba, kapag baptism of fire… kapag hindi mo alam ang mangyayari medyo kakabahan ka rin…kahit pano…

dumating si ninong sa school 10 minutes before five…labasan na ng mga estudyante…

(teka, nahihirapan na ako ah, gamitin na lang natin yung nickname na Faith nung babae. Bahala na kayo kung kilala nyo sya wala na akong pakialam, walangjo, ayoko na nga mag-isip ngayon e…kulit)

tinext nya si Faith, ayun labasan na rin nila…habang naghihintay sa may gate siyempre gaya ng isang matinong boy scout, nag-scout muna si ninong ng terrain…dahil nga sabi ni Sun Tzu sa Art of War, Know the terrain…master the terrain…

pagkatpos magmasid ay naghintay na siya sa gate… medyo matagal na naghihintay si ninong sa labas ng gate, hindi pa rin nagrereply si faith…lalo tuloy siyang kinakabahan…napapaisip si ninong, “ano ba ang ginagawa ko dito, bakit ba ako nandito…ano ba ang nakain ko at nandito ako…nakakapanibago ata…” medyo nilalamig na din sya…

pagkalipas ng ilang commercial breaks, natanaw rin ni ninong mula sa labas ang hinihintay nya, pero kunyari hindi nya nakita, kunyari NONCHALANT…dub dab…dub dab…papalapit na po siya…dub dab…dub dub dub dub…feeling ko para akong hayskul ah…bakit ganun…?

pero kung sabagay hindi ko naman ginagawa yan noon kaya napaka-bigdeal sa akin nyan ngayon…pasensya na kung nakokornihan na kayo, mangyari lamang na itigil ang pagbabasa kung hindi nyo na kaya…(INGGIT lang kayo…WAHAHA!)

jeep lang ang sinakyan namin…dahil bihira daw ang fx dun…at mukhang uulan na naman ng malakas…e nakaputi pa naman siya (hindi ko yata nasabi sa inyo, pero nursing po ang kinukuha nya) so ayun sabay kami pauwi at hanggang dun na lang muna…

sana maulit pa...-_-

Bawal Basahin

To be or not to be, that is the question. - William Shakespeare, Hamlet

I’m terribly, terribly confused. Sometimes I like her, sometimes not that much…damn. Why should everything always need to be difficult for me? Why do I make things terribly complicated for myself?

Tagalog na nga… medyo nahihirapan na ako mag- straight english sa blog e…parang masyadong constricting…masyado ring madrama…alam ko medyo mininimize ko na ang problema na yun…dahil ayaw nung iba diyan.

Ganito kasi yun e. May problema ako… lately, di ko naman sya pinoproblema…kasi nga, di ko na iniisip yung mga ganyang bagay ngayon…lagi ko ngang sinasabi bakasyon ako pagdating sa mga kwentuhang pula…kasi madugo yun…

Pero parang may conspiracy lang talaga sa buhay ko…feeling ko talaga isa itong malaking Truman show…kasi parang palabas sa tv ang plot at mga subplot sa buhay ko…parang di mo akalaing mangyayari pero nangyayari…

Kung titingnan nyo yung profile ko, may nilagay ako doon na thrice…kilala ni sir ean yung isa…halos kilala ng lahat ng tao sa mundo ko yung isa…at yung isa… well, yung isa, malamang sa hindi, hindi nyo sya kilala… kumbaga sa file, hidden sya…kumbaga sa eroplano, naka-stealth ang kwento nya…

hindi ko rin alam kung bakit di ko siya masyadong kinukwento…pero ngayon naman gusto kong ikwento, ngunit nag-iisip pa rin ako kung may mangyayari bang masama kung maikwekwento ko sya dito?

kasi nagugulo na naman ang aking tahimik na pamumuhay dahil sa kanya…nag-iisip na naman ako…at ayoko na rin sana na masyadong nag-iisip, nakaka-diabetes daw yun…(?o?) at nakikita ko sa EIC namin na hirap na siya sa pag-iisip kung pano makakapasa sa “prof” nya sa luvlab017…

Dati, napapaisip ako na magpapaka-celibate na lang ako (hoy! joke lang yun ha, di ako seryoso pag sinabi ko yun -_-), kasi nga medyo mahirap para sa akin ang mga ganyang bagay…at hindi rin ako madaling nagbabago….hindi rin ako mahilig sumunod sa payo at medyo nagpapanting ang tenga ko sa mga hirit tungkol sa porma ko at pamamaraan ko…Someone made me this way at wala nang bawian yun…ok?

Ngunit, subalit, datapwat. Sa palagay ko, yung inatend-an kung debut nung linggo ang catalyst ng lahat ng ito… medyo bumilis na naman ang pag-iisip ng utak ko e…

I am hoping na yung post ko na ito ay sobrang haba na at walang aabot sa part na ito na may kinalaman sa istoryang ito… kasi tinamad na sila magbasa (“Shet, ninong…ADIK ka ba, ang haba na naman ng post mo, walanghiya ka. Sinong magbabasa nyan? Historian?”)…

kung meron mang aabot sa part na ito, malamang un ay ang aking local and foreign fan base (ehem…ehem…ehem…dahak!) at kahit anong gawin nila, hindi naman sila masyadong makakaapekto…pero kung may kinalaman ka dito sa aking kwento at hanggang ngayon nagbabasa ka pa rin…walangjo, may conspiracy talaga sa buhay ko…nanadya na talaga ang tadhana…
_________________________________

OK. the real stuff begins.

kapatid sya ng kaibigan ko, which makes the story more complicated…ka-iskulmate ko din sya at oo, sya rin ang unang nakasayaw ko nung JS...pero wala namang malisya un…masyado…hmm…

imposing presence talaga ang kuya nya, at talagang medyo nakakatakot bumangga sa pader…nasabi ko bang napakalaking pader nun? nasabi ko na rin bang dalawa yung pader kasi may isa pa siyang kuya…at imposing presence din yun?

hindi naman kami gaanong malapit nung highschool…pero nagpupunta ako sa bahay nila, kasama nga yung kaklase ko…tumatambay lang dun…ganun.

e di college na…yung kuya nya nagpunta sa school ng mga coño… Syempre ako, punta dun sa school ng mga henyo…WAHAHA…at dahil may pagka-close kami ng kuya nya (nagbabasa ka ba?)…alam ng kuya nya yung kwento tungkol dun sa babaeng kilala ni sir ean na taga-Mapua…at syempre alam din yun nung kapatid nya…

e di ba nga sumemplang ang inyong lingkod (e di sana may gf na ako noon) sa tagpong yun… mga bandang 1st year 4th term yun e…at kumbaga sa basketball, game-turning shot yun….

kumbaga sa mountain climbing, nung malapit na ako sa tuktok, naramdaman ko na magkakaroon ng avalanche (kasi salbahe yung kalaban ko na nauna na pala sa tuktok), kaya pinilit kong bumaba ASAP, kaya lang inabot pa rin ako e (walanghiyang yun), wala pa ako sa baba, kaya yun, dumausdos ako pababa at medyo nabaon sa malalim na snow…lahat sira…lahat magulo. lahat madilim…

E medyo may tumulong sa akin makaalis sa snow…at medyo sya rin yun…well, nag-rescue effort din yung mga kaibigan ko, kaya lang mas malaki yung nahukay nya… e syempre…malungkot ka, may magpapasaya sa’yo…lagi mong nakakatext, ano pa nga ba ang mangyayari…?

“kailangan pa bang i-memorize yan?”

at hindi naman ako manhid…kasi feeling ko talagang meron syang nararamdaman para sa akin…o baka naman oversensitive lang ako kaya nakakaramdam ako ng mga bagay na wala naman dun…baka naman wala palang malisya yung mga sinasabi nya…binibigyan ko lang ng ibang meaning… pero sa pag-consult ko sa maraming tao ukol sa mga sinabi nya…pareho lang ang iniisip nila sa iniisip ko…

E dahil sa mabilis din ang mga pangayayari, isang araw, medyo nadulas ako…intentionally… kasama dapat sa plano…e medyo nag-backire yung plano…biglang parang hindi sya naniniwala sa akin…na baka daw gusto ko lang gumanti dahil nga di ko naakyat yung isang bundok…

pero sa totoo lang mga kababayan, hindi ko naman naisin yun… sinabi ko lang yung gusto ko sabihin, pero medyo di ko pa pala kayang i-back-up ng matino, nung mga panahon na yun, yung mga sinabi ko…

kaya kahit medyo nagsisimula pa lang ako…itinigil ko na…

bakit? NO EXCUSES. basta magulo talaga nung mga panahon na yun…may bumabagsak pa ring mga snow, galing naman sa isa pang bundok na di naman makita dahil sa hamog…di naman makita pero namemerwisyo pa rin sa akin.

but you don’t have to know all the reasons. at least not yet.

kaya yun…medyo lumabo ang eksena… at ok lang naman daw sa kanya na tumigil ako sa panliligaw (pero may bumubulong sa akin na hindi yun ok, mabait lang talaga siguro sya kaya ayaw nya sabihin)…pero meron talaga mga pare ko…napakatanga ko na talaga kung di ko mararamdaman yun…ewan ko lang…

E hayun, medyo nagkalabuan din kami ng kuya nya dahil nag-iba na yung mga trip ng kuya nya…puro pang-coño na, medyo hindi na ako makasabay…medyo madami na din syang vice…at ayaw ko namang mahilig sa mga ganun…kaya nagkaroon kami ng rift…

sabi ng kuya nya, “sayang…sayang” daw...di ko nga alam kung bakit nya sinabing sayang…sayang ba dahil di ko tinuloy yung panliligaw sa kapatid nya? o sayang dahil medyo nagkalabuan kami…

nung birthday ko last year, tinext nya ako (nung babae) at pinapunta sa bahay nila…(nagtetext-an pa rin kami noon pero medyo iba na yung topics at di na ganun kadalas)…binigyan nya ako ng regalo…

Simple lang ung regalo… Pero gaya nga ng sinabi ni anonymous pa rin, “it’s the thought that counts”…Sa totoo lang, sya nga lang nagregalo sa akin e…yung iba dyan, wala man lang gift…tsk tsk…

Nagpunta rin ako nung birthday ng kuya nya last year, at dahil ako lang ang highschool friend nila na imbitado, wala akong nakausap nun kundi sya lang (masyadong busy ang kuya nya sa ibang mga bisita)…at ok lang, ok lang…at iniisip ko, “bakit di ko ituloy…mukhang pwede pa naman ah…”

Jeesh. Hindi ko rin naman tinuloy…bakit? dahil nakita ko na yung isang bundok na nawawala…kung saan may nauna na rin pala sa tuktok…humahabol pa ako, hindi naman din pala ako makaka-aakyat…hinanap-hanap ko pa, nasayang din lang naman ang panahon…

at nung ayoko na akyatin yung bundok na yun (by the way, nawala pala ulit…nilamon ng lupa), hindi naman ako makakatuloy agad dun sa dati kong rescuer…dahil lalabas na gusto ko na namang sigurong gumanti kaya ayan, nandun na naman ako… parang lalabas ng panakip-butas lang siya… di ba? kaya di ko na talaga itinuloy…

logical naman yung ginawa ko, tama naman di ba? kaya yun…hanggang sa naisip ko na magbakasyon na nga lang sa pag-akyat ng mga bundok…dahil wala namang nangyayari e, nasasaktan lang ako at nababaon sa snow…kaya nagsi-sightseeing na lang ako mga kalahating taon na ata…

pero dahil umattend ako ng debut nya nung linggo n_n…naguluhan na naman ako…hindi ko alam kung magbabakasyon pa ba ako, kasi baka malaglag na naman ako kung aakyat ako ulit e… o baka dapat subukan kong umakyat ulit, baka makarating na ako sa tuktok…

baka lang…

pero yun nga…di ko pa napagtatanto ng maigi…nakikiramdam pa ako e…hindi ko talaga alam…hmmm…teka, baka gusto nyo magbigay ng payo…tutal, magaling tayong magbigay ng mga payo ukol sa mga bagay na hindi naman natin problema…

pero mas maganda po sana…mas nanaisin ko po, na nababasa ang inyong payo (comment na lang kayo dito) kaysa sa naririnig mula sa inyo…atsaka sana walang mananabon (kaliligo ko lang)…wala rin sanang mang-aasar at magbibigay ng masasakit na reaction kung ayaw nyong masaktan…namomoblema na nga ako, dadagdagan nyo pa…ha? sige.

Hell Week

Bagaman, katatapos lang ng aming lampoon issue nitong nakaraang May, kinailangang gumawa ng isa pang issue bago matapos ang June…na tinaguriang “quickie builder” (kasi almost three weeks lang ata ginawa)…because of newsletter budget reasons…

at malamang sa hindi, may lalabas uling bagong issue ang tnb sa first week of august…

kaya medyo tuloy-tuloy pa rin ang trabaho sa “bodega” hanggang lumabas ang August issue na un.
______________________________

finals week na ngaung linggo at mukhang lahat ng subjects ko ngayon, hindi departmental ang exams…ibig sabihin may 80% possibility na hindi multiple choice ang exam…at ibig sabihin lang nun, hindi sapat ang “stock knowledge” para pumasa.

ibig sabihin din nun na mahirap kumopya sa katabi, dahil hindi na lang shade ng letter ang tinitingnan mo kundi solution…tsk tsk tsk…not good. hehe.

kahit na medyo sure-pass ang mga prof ko ngayon…medyo lang…hindi rin sigurado, kailangan mag-aral. sinabi ko na ito dati, at sasabihin ko ulit, “Ayoko na po bumagsak, maraming salamat po.”

pero dahil sabado pa lang naman ngayon, at sa Tuesday pa naman ang exam ko sa numericals…blog muna ako siyempre…
____________________________

Hell week ang tawag sa huling linggo ng term bago mag-Finals exams. ito ang linggo ng pasahan ng mga projects, prototypes, machine problems, theses, defense, portfolio at kung anu-ano pa mang requirements…hell week kasi malamang sa hindi, cramming ka.

at base sa personal na karanasan, mas mabagal ang oras kung gusto mo itong mabilis, at mas mabilis kung gusto mo itong mabagal…

pero dahil medyo masipag ako nung simula ng term (refer to other posts -_-), at nahilig sa pag-aaral (kahit sandaling panahon lamang), nagawa ko na ng maaga lahat ng kinailangan kong gawin. at hindi hell week ang hell week na iyon para sa term na ito.n_n


find the missing link....

Cadet Airman Ninong

“Sir, I, Cadet Airman Perez, reporting to the Bravo Company Commander, sir”


nung pauwi na ako nung isang araw, nakasabay ko ung ka-skulmate ko dati sa Lycee…at ka-schoolmate ko pa rin ngayon sa Mapúa… kilala ko siya dahil officer siya sa CAT, at nung hindi pa ako NCO (non-commisioned officer), Company Commander namin siya sa Bravo Company. Sa bravo company ako nakakain ng donut na kasama ang buhangin sa toppings (ang kainan kasi nangyayari pagkatapos ng drills), at kahit gutom ako, itinago ko na lang sa bulsa ng fatigue(?) ko ung donut (pagkatapos iluwa) nung walang officer na nakatingin.

hindi ko alam kung bakit kelangan pang gawin ung ganun pag training day, e wala namang akong balak maging sundalo, at wala namang giyera…kung may giyera man, matutunan mo ring kumain nang kahit ano kung wala ka na talagang makakakain. saka bakit ang mga officer hindi man lang nadudungisan ang pagkain nila…at bakit karamihan sa mga officer ko nung C.A.T. napaka…hmmm…never mind.
_________________________________

sa aming paaralan, ang CAT ay para lamang sa mga lalaki.

Ewan ko kung bakit, pero ganun daw e, marami namang questionable na patakaran ang paaralang pinanggalingan ko e… tulad ng:

1. Bawal maglagay ng gel sa buhok. Tinanong ko ung teacher ko dati kung bakit bawal un at ang sagot nya, “e bawal e”…nice answer, malalim talaga ang balon ng karunungan niya. O_o

2. kapag foundation day o kaya intrams, bawal magdala ng ballpen…baka daw magvandalize kami…

3. kapag may event (linggo ng wika, teacher’s day, living rosary) at may presentation sa stage, hindi pwedeng gumamit ng CR…baka daw magtago kami dun at hindi manood ng palabas. kawawa naman ung mga may LBM.

4. kapag may event, hindi rin pwedeng mag-stay sa canteen kahit katapat lang un ng stage. bawal rin bumili ng pagkain… siguro kasi baka ma-di-distract ka sa panonood…ewan.

5. bawal ring bumili sa canteen ng mga elementary na tatlumpung hakbang lang ang layo mula sa highschool gate at nasa loob pa rin ng school proper…tinanong ko rin dati kung bakit bawal, baka daw malugi yung may-ari ng highschool canteen, e kamag-anak daw un nung may-ari…huh?!?
_____________________________
ilan lamang yan sa mga di ko maintindihan na rules na ipinapatupad nung nandun pa ako nag-aaral, ewan ko lang ngayon…pero bago tayo mapalayo sa murmur of the week, itutuloy ko na ung tungkol sa CAT…
__________________________________

noong second year pa lang ako, binalak kong maging officer…ang kuya ko kasi pinakamataas na officer sa CAT nya noon, kaya sabi ko sa sarili ko, bakit hindi… pero gaya ng maraming pangyayari sa aking buhay, “walang humpay na paghihintay sa hindi dumadating na pagkakataon” kaya wala ring nangyari…

saka sa totoo lang, bawal din naman atang mag-COCC (Cadet Officer Candidate Course) ang mga sophomore…

dumating ang third year, at maraming sumubok mag-COCC…pero isa lang ang tumagal. ako? para sa akin, sayang lang sa oras yan e…magbibilyar na lang ako, masaya pa ako…nung matatapos na ang skulyear, sabi ng mga ka-tropa ko, magsummer training daw kami para officer na kami pagdating ng 4th year… sabi ko ayaw ko…ayoko atang magpagupit ng “chato”, ung hairstyle na para kang may bao ng niyog na kulay itim sa ulo. buhok mo na pala yun.

A…YO….KO…tapos ang usapan.

hindi rin sila sumali…walangjo.

kaya pagdating ng fourth year wala kaming katropa na officer…walang first section na officer bukod dun sa dalawang trinansfer sa amin para may CAT officer naman kami.
_________________________________
First day ng 4th year. Dismissal.

tinawag ng mga officer ang mga lalaki, formation daw sa labas ng classroom, anak ng…bakit? saka anong formation? aba, pinakita na nila ang kanilang mga kapangyarihan…

nagpakilala na ang mga officer…nagbigay ng mga bagong requirements…picture, forms. tickler, blah blah…saka yung imposed na flat top na gupit. kailangan sa first training day daw, meron na lahat…kung hindi…
__________________________________
parang gusto ko tuloy gawan ng short story yun ah…hehe…saka na lang siguro…

to cut the long story short, napaka-sobra-sobrang asar ng first training day…puro parusa, push-ups, squat thrusts, squat, drop like a log dahil hindi namin makuha yung mga drills na itinuturo nila…no mercy…

pagkatapos ng training day, 90% ng mga cadete (non-officers) nag-uusap-usap na kung paano bubugbugin yung mga officer pagdating ng CAT graduation 10 months later. Ako, pag binugbog na nila, sasama ako!

hindi naman lahat ng officer ay masama…pero karamihan kasi akala mo kung sino. kesyo napakalaki daw ng paghihirap nila sa training…kaya pasensya kami… I don’t give a damn kung nahirapan kayo, wala namang pumilit sa inyong mag-officer ah…bakit sa amin kayo gumaganti? huhuhu. bad sila...O_o
_______________________
lumipas ang mga buwan at napansin sa bahay na napaka-wasted ko lagi pagkatapos ng sabado…samantala, inalok naman ako ng katropa ko na mag-Commel (isa sa mga NCO’s), dahil madali lang daw, kumpara sa mga kadete. kailangan ko lang ng radyo.

kasi ang COMMEL (Communications Elite) group ang Intelligence branch sa CAT namin, at kailangan daw ng radyo ng mga yun kasi nga communications…

itutuloy pa ba natin ang kwento?

Memory Warehouse

(*sigh...another long one -_-)

Midnight
Not a sound from the pavement
Has the moon lost her memory
She is smiling alone
In the lamplight
The withered leaves collect at my feet
And the wind begins to moan

Memory
All alone in the moonlight
I can smile happy your days ( i can dream of the old days)
Life was beautiful then
I remember the time i knew what happiness was
Let the memory live again

Every street lamp seems to beat
A fatalistic warning
Someone mutters and the street lamp gutters
And soon it will be morning

Daylight
I must wait for the sunrise
I must think of a new life
And i mustn't give in
When the dawn comes
Tonight will be a memory too
And a new day will begin

Burnt out ends of smoky days
The still cold smell of morning
A street lamp dies ,another night is over
Another day is dawning

Touch me,
It is so easy to leave me
All alone with the memory
Of my days in the sun
If you touch me,
You'll understand what happiness is
Look, a new day has begun... - Memory, Barbara Streisand

one of my favorite songs, parang pang-fairy tale no?
_________________________________

you cannot have everything.

yan ang mga motto ng mga taong S.A.W.I. (single at walang iniintindi)…motto ng S.T.M.P.B.T (samahan ng mga taong malalamig ang pasko at bagong taon) kung saan isa akong active member kahit ayaw ko… n_n

kaya kahit papano, motto ko na rin yan… Motto rin yan ng aming eic nitong mga nakaraang linggo. in short, motto ng mga…umm…well, alam nyo na yun.

may mga bagay na gusto mong kalimutan kahit hindi naman talaga...at may mga bagay na inaalala mo pa rin kahit masakit…but I’m in no mood to dwell on that today, thank you very much.

hindi naman talaga binibigay lahat sayo…parang pusoy dos lang yan e, hindi mo makukuha lahat ng dos…(pwera lang kay mang greggy este kay ramon pala. hehe. napakaswerte mo tsong…).

may isa pang motto dyan e, “it doesn’t matter what cards you hold but how you play them”…kaya nga kahit may apat na dos ka pa, kung hindi ka rin marunong maglaro, matatalo ka pa rin…

ngapala, obviously marunong na akong mag-pusoy dos…tsk tsk… I’m innocence…di ko naman kayang turuan ang sarili ko ‘no…

kuya ray, kuya ace umamin na kayo…hehe. pero masaya naman laruin ang pusoy, kahit walang taya, nakakatuwa pa rin…hehe.
________________________________

Sayang naman ang mahabang bakasyon na ito kung hindi ako makakagawa ng entry sa blog…(para sa mga fans ko abroad, june 12 kasi nung Monday kaya holiday dito, ets da indipindins day of da perl of da orient, ya know? e vacant ako ng Saturday, Sunday at Tuesday kaya para na akong nagbakasyon!!! yehey!) alam kong may test pa ako sa Wednesday, at may lab report pa ako sa Thursday, pero mas mahalaga ang blog di ba? n_n

wala naman akong ginawa kahit bakasyon, ika nga ni hicaro, naka-bartolina ako sa bahay. nagtry ako mag-install ng games dito sa aking napakagandang pc, kaya lang either may problema ung cd ko o talagang luma na ang pc ko…ayaw gumana e…tsk tsk…e nagsawa na rin ako sa gba emulator…

gusto ko magdota, try lang sana, kaya lang kelangan pala ng internet nun. tpos karamihan sa mga bagong games ngayon napakademanding sa video card saka memory… e napakaliit lang ng kayang ibigay ng aking pinakamamahal na pc…

simula nung 2001, processor pa lang ang pinapalitan dito (last year lang un) saka windows version (dating ME ngayon XP na)… naiimagine nyo na ba kung gaano ka-advance ang pc ko…

gusto ko sana i-upgrade…napag-iipunan naman yun di ba…kaya lang dyahe…di ako marunong e. 3rd year computer engineering student pa naman akong naturingan, pero napakamangmang ko pagdating sa computer hardware. di ko nga totally alam ang specs ng pc ko…

pag tinanong ako, “Ano bang specs ng pc mo?”

sagot ko: “Ah e… hmmm… umm…maganda naman xa, windows xp na, 20 gig ang hard disk (this year ko lang nalaman to), maganda rin ang video card at sound card (way back in 2001)…huh? hertz? anong hertz? sa waves ba yun? 3d graphics accelerator? ah, kasi nakalimutan ko na e…processor? ah, bagong bili ito kaya alam ko, AMD Sempron…hehe galing ko no? ano ang dating processor? ah, pentium something…basta yung bagong pentium na mura lang nung year 2001…ang kulit mo naman…basta mabagal sya kapag games at minsan blackscreen lang ang lumalabas sa games…haay, huh?! naku, dumudugo ata ilong ko, teka lang ha… kuha akong panyo…”

haay…pangako matututo rin ako nyan… one of these days. balak kong dagdagan ko ang memory nitong pc namin sa bahay… dun sa mga may tips, pwede nyo akong turuan, ayos lang. pero charity work po yan ha …salamat. =)
________________________________

kaya ayun, medyo naubos ang oras ko sa panonood na lang ng mga episodes ng naruto… ok naman…natuwa naman ako…maganda naman ang naruto…ang isa lang sa mga napansin ko sa buong series ay ung karamihan sa mga bigtime na kalaban nila, hindi naman inherently masama… kinawawa lang talaga sila nung bata pa sila… mga taong nakadanas ng matinding kalungktan at nawalan ng pag-asa sa buhay nila…mabubuti silang tao na napariwara dahil sa baluktot na pananaw ng mga taong “tumutulong” sa kanila. haay.

bukod diyan, napansin ko na napakadaling gumawa ng mga kanta ng mga hapon…at yung mga ginagawa nilang kanta para sa anime mas nkaka-LSS (last song syndrome) pa kaysa sa mga lovesongs…di ba? minsan kahit di mo maintindihan yung mga lyrics, mapapakanta ka ng hapon kahit mali-mali ang syllables mo…

“nani wa shima kasewo huma gate mita ina, hashima kasade iwo itdaake mike tero” ang kakantahin mo kahit na ang tunay nyang lyrics ay:

“namida shita kaze wo atsumeteitaina nami no sagitsukatte kanata e kaketeku”

pero ano bang pake nila, e magkatunog naman, di ba?

sa totoo lang na-memorize ko ang lyrics ng voltes five opening at closing song (na may 15% error lang) at yung opening song ng 3rd OVA ng hunter x hunter (8% error)…yung sa full metal alchemist at ah my goddess…hum na lang, pwede?

nakalimutan ko na nga yung talagang meaning ng kanta nila…pero kahit papano alam ko pa rin yung mga anime lyrics… bukod pa yan sa iba pang lyrics na alam ng utak ko…saan kaya nilalagay ng utak ko yun? samantalang yung mga formulas ng calculus, numericals, nodal analysis, controls, atbp…ang hirap i-recall…parang may password pa, bago maaccess…

E nakalimutan ko na rin yung password…?_?

kaya nga natuwa ako sa depiction ni stephen king ng memory dun sa dreamcatcher story nya (na ginawang movie)…dun kasi lahat ng alaala mo nakalagay lahat sa isang basement ng utak mo na ang tawag ay memory warehouse…nandun lahat ng mga alaala mo…

e dun sa movie gustong gusto ng isang bida yung lyrics ng blue bayou, kaya nung napuno na utak nya ng mga computer know-how, kinailangan nya magbawas…dapat susunugin na nya ung mga songlyrics sa utak nya, pero nung makita nya ung blue bayou lyrics, nanghinayang sya… kaya imbis na sunugin nya yung file, itinago nya ung blue bayou lyrics sa isang special cabinet na ang laman ay yung mga importanteng memories na di dapat burahin…di ba ang kulit? =)

“…I’m going back someday, come what may, to blue bayou…where the…ho-humm…lalala…lalalalala” *beep*

Error at Sector L22A0E (blue_bayou.lyr): Memory Access Denied. Message Truncated.
Enter Password:???????

T.Y.

Gusto ko lang munang magpasalamat sa lahat ng nagcomment... salamat po sa inyo... wala na akong chatterbox, papalitan ko na lang pag may time...

sino po ba si anonymous? di naman kita hu-hunting-in kapag nalaman ko ang pangalan mo... mahirap mag-assume pero salamat na rin po sa comment...

salamat din kay dane...uy! musta ka na? kay sir armand... at kay fritz... at kung di ko kayo kilala, pakilala naman kayo...salamat sa pagbabasa dito..