Besotted

“We accept the reality of the world with which we are presented. It’s as simple as that.”
– Christoff, The Truman Show

(ginawa ang draft 3:30 ng hapon)

Producer: ang hindi ko maintindihan, ay kung paano pa rin nakita ni ninong ung mga bagong pic… dapat hindi na nya nakikita yun, wala na sa paylist natin yung jocelyn na yun ah.

Director: Hindi ko rin nga maintindihan e. ginawa naman namin lahat ng pwedeng magawa. Na-block na namin ang friendster sa Mapúa…kahit gumamit pa sya ng proxy servers hindi pa rin sya makakalog-in…ni hindi na nga nya naisip na pwede pa rin makita yung mga profile kahit di ka naka-log in…

Producer: E pano nangyari yun?

Director: National heroes day kasi nung linggo, kalahati lang ng staff ang available. Nagkataon namang qualifying exams ng tnb…binigyan na nga namin sya ng option na sumama sa pamilya nya para pumunta ng batangas dahil birthday ng tita nya, pero nagproctor pa rin siya para sa exams…

Producer: e bakit hindi na lang sya umuwi pagkatapos nung exam? hindi na natuloy yung lakad nila sa videoke di ba?

Director: Oo. Pina-cut off pa nga namin yung exam kay sir ray e nung nine o clock para maaga ang uwian...tapos usually walang fx kapag linggo pero pinuno namin ng fx yung tapat ng city hall para may masakyan siya pauwi…

Producer: e bakit hindi pa rin sya umuwi?

Director: sabi nya nasa cabuyao pa rin yung mga tao sa bahay nila. Wala rin siyang susi kaya hindi rin daw sya makakauwi. Saka nakapagpaalam na sya, dahil akala nga niya matutuloy yung videoke…saka umuulan pa nun. Ayaw nya talaga umuwi!!!

Producer: bakit umuulan? Akala ko ba kontrolado na natin yung panahon?

Director: timing na timing, nasira kasi yung weather controller natin…inatake ng isang batalyon ng naka-iron curtain na Apocalypse at tatlong Demolition Truck nung linggo…TATLO!!! …nagbabakasyon pa naman si Tanya. Sa palagay ko ayaw talaga ng Soviet Libya na magtagumpay ang show na ito…hmmm…

Producer: huh?!

Director: wala po.
____________________________________
Medyo wala ako sa mood nung mga nakaraang araw…para akong maysakit…gusto ko lang matulog ng matulog…maaga ako natulog kanina…one ng madaling araw. Oo maaga na sa akin yun, normal ko na kasing tulog ay 3:30…kapag walang exam… Kapag may exam mga two pa lang inaantok na ako…ewan ko, ganun talaga e. mas maraming masarap gawin lalo na kapag may iba kang dapat gawin.

Medyo nagkamali pala ako dun sa nilagay kung quote galing sa click dun sa last entry ko…hindi yun yung exact words na ginamit…pero walangjo, ano pang magagawa nila…yun din naman ang meaning e…so what? Sue me.

Medyo magaling na ako ngayon. Hindi na ako nasasakal.

Madami akong exam sa mga darating na araw…bukas sa mem/io, tapos sa Friday compiler at saka probstat, tapos sabado…badtrip…lahat mahahaba ang coverage…haay naku…kailangan mag-aral, kailangan mag-aral, kailangan mag-aral…grrrr…

Tinext ko sya nung Monday…haha…tanga tanga ko talaga…ang kulitkulit ko, pano ba naman nagulat ako nung nagring ulit yung number nya…kasi matagal na yung unattended e…kahit alam ko hindi naman siya magrereply. Napakatanga talaga…haha. Di ko na kailangan ng sermon nyo…alam ko na yun. Ang problema lang ayoko lang talaga makinig…wahaha. Hahaha.

I still can’t accept my reality. Siguro minsan…haay bakit ba kailangan matigas ang ulo ko…grrr…I just try to be indifferent…walang pakialam, hindi tinatablan…pero wala din e….tinatamaan pa rin.
______________________________

“…ayoko sana…kung ikaw ay mawawala…mawawasak lamang ang aking mundo, oh……ngunit anong magagawa…kung talagang ayaw mo na…sino ba naman ako para pigilan ka…”
– Halik, Aegis

Yan ang pang-videoke…hehe. Haha.

TINANGGAL NA YUNG PIC...BELAT

I remember myself doing a pose like that (without the peace sign) back in first year high school. Haha. Akalain mo... Kapag ginagawa ko yan noon sa klase, nakikita ko syang nakatingin sa akin, nakangiti (blush)…nakakatuwa… hahaha. wahaha. hahaha. Kapag ginawa ko pa yan ngayon, sh^t...masagwa na siguro…

Everything changes…every thing can be lost.
______________________________
Walang kinalaman:

Kakapanalo lang ng JRU laban sa San Sebastian sa NCAA Basketball. Akalain mo, nanalo pa sila…pero wala na rin naman…tanggal na rin sila pareho sa Final Four. May laban pa ang Mapúa…sa San Beda…malay mo manalo sila…sana manalo…

Teka…baka late na ako…may klase pa ako ng six… makapagbihis na nga.

Ciao.

Asphixiation

Morty: Hmmm…interesting.

Michael: What is?

Morty: …that a beautiful woman like her will fall for such a slob like you…

--Click

Warning: May topak na naman ako bigla…kaya kailangan i-post ito.

____________________________

Dahil mabait si sir ean, nandito na naman ako sa kanilang condo sa españa towers..nagdodownload sa kanyang bearshare software kahit alas dos y medya na ng umaga…kung umuwi ako sa bahay kanina…malamang gising pa rin ako ngayon…pero dahil wala naman kaming internet malamang nagbabasa lang ako ng Wheel of Time.

Special thanks sa mga tunay na nakatira dito…napaka-hospitable nyo po. Hehe.

At dahil libre naman ang internet dito kapag madaling-araw…aba…nilubos-lubos ko na…nag-friendster ako…

What a mistake…

___________________________________

Anyway…kahapon po ang Qualifying Exams para sa aming skulpaper…ang The New Builder…I would have liked to give you the details pero hmm…mukhang ayoko gawin yun ngayon…baka next time na lang…I certainly lost my happy aura…dahil na rin sa katigasan ng ulo ko.

Medyo wala sa mood ang aming editor-in-chief kanina…pinatunayan nya lang ang sinabi na ni anonymous noon, ang mga taong magaling magpayo sa iba ay nahihirapan sa sarili nyang problema…I am not into details but I guess he lost the love of his life (for now?).

Hindi ako masyadong nakikinig sa kwento nya…kasi tuwing may nawawalan, kahit ako tinatablan e…kasi nawalan din ako…baka yung nawala sa akin ay ung love of my life din (as much as I hate to admit and as much as I want to forget). Gusto ko lang sabihin na kahit may dumating nang iba, I never felt anything stronger than what I felt for her.

Meron ba naming tao napagtyagaan mong hanapin ng limang taon (more or less), na ang tangan mo lang na alaala ay yung class picture nya kung saan mas malaki pa ang beinte-singko sentimong barya kaysa sa mukha nya at yung tatlong sulat na may scotch tape sa likod dahil halos mapunit na kakabulatlat?

Oo kahit salbahe na sya, at medyo mahirap syang intindihin…dahil iba yung sinabi nya dati sa akin dun sa mga sinabi nya sa iba…pero nagbubulag-bulagan lang ako…baka naman ayaw ko lang makita.

Kanina habang exam…naisipan ni sir namre na i-share sa amin ang talent ng kanyang si Janalie (na balita ko ay isa sa mga “fan” ko dito sa blog…hello)…at kahit alam ko na yun kung paano gumagana dati (nung debut ni Mariko), masasabi kong mas malinaw yung interpretation nila ni Namre.

I can therefore recommend na sumideline sila sa may quiapo kahit once a week lang dahil sa kanilang Talent.

Kung tatanungin mo ako kung sino ang gusto ko, isang pangalan lang naman ang unang lalabas e…j...o...c...e....and so on and so forth... Ang problema…ayoko na sana syang gustuhin… ayoko na talaga... pagpapahirap lang sa sarili yan e. Hindi naman din ako pabor sa self-torture e... kaya nung tinanong ako ni Jan…sabi ko,

“wala akong gusto e…”

denial na naman.

Pero dahil sabi nga nila imposibleng wala akong gusto…yung unang pangalan na pumasok sa utak ko ang “ikinatok” ko sa baraha…

At ang resulta: apat na alas…ibig sabihin daw nung pagkaka-arrange nun, malapit kami nung babae…pero walang indication na mahal nya ako…at ako raw ang may problema.

Ngayong napag-isip isip ko na…yung first part po nun ay applicable sa aming “relasyon” noong last year. One of the bestest three weeks of my life…pero kung tatanungin mo ako ngayon…ni ha ni ho…wala po e. nagpalit na nga sya ng number e. at hindi nya naman binibigay sa akin…

Yung last part malamang tama yun…ako pa rin yun as usual.
__________________________

Kung gusto nyong malaman kung bakit ako tinopak sa pagfrie-friendster…pota, chineck ko na naman kasi yung sinumpang account nya…haay, kulit…para akong uminom ng gamot sa lagnat pero naligo naman ako sa ulan…ayan, may sakit na naman ako.

Ang dami na naman nyang pic…mukhang may trabaho na nga sya e…sa Telford (kung ano man yun) tapos may mga grad pic…at masasabi ko talagang kahit saan mo sya ilagay, kitang-kita talaga sya…haay…grabe…pictures lang, nagkakaganito na ako…pota talaga oh. Napaka-pathetic. Ayan naglapse na naman ako…may asphixia na naman dahil sa kanya...

asphixiate: to deprive a person or animal of oxygen, or be deprived of oxygen, usually leading to unconsciousness or death

Badtrip. Parang Pringles, Once you pop, you can’t stop…and I can’t stop, kahit wala nang laman.
______________________________

Sana hindi na lang sya ganun kaganda…baka mas nagkapag-asa pa ako.

Remember the Leprechaun

Morty: Remember the Leprechaun?
Michael: Eh?
Morty: …The one from the cereal ad.
Michael: “Magically Delicious!”…That guy?
Morty: Yes… He’s always chasing the pot of gold at the end of the rainbow. But when he gets there… at the end of the day… it’s just cornflakes…
-- Click

(ginawa ang draft sa bahay 2:05 ng umaga)

Napanood ko na ulit yung Click kagabi at medyo na-retain na sa utak ko yung ibang mga lines, at nakita ko na rin yung mga minor “glitches” sa plot. Kung paano parang ipinilit ung ibang events…pero maganda pa rin sya para sa akin at yun na yun, wag ka na magulo pa.

Nalaman ko na hindi pala nagmalfunction yung remote control, feature pala yun...(tsk tsk, iba talaga kapag pirated) dahil nagfastforward sya ng one year, nag-automatic fast forward ang buhay nya dun sa mga iniiwasan nyang event dati...
_______________________________

Nagpacheck-up din ako sa mata kahapon. Kasi may Free Computerized Check-up dun sa aming school clinic. E kung bakit ba naman tuwing may libreng eye check-up, lagi akong may ibang dapat gawin o dili naman kaya’y nawawaglit sa aking hinagap ang mga naturan kong isagawa… Kaya naman, first time ko pa lang magpacheck-up ng mata.
_______________________________

Nung bata ako (mga 7 yrs old), pakiramdam ko mayroon akong superhuman eyesight. Kasi, wala lang, yun ang feeling ko e. Pabayaang magpantasya ang kabataan… Naniniwala din ako noon na ang pagtitig sa araw ay nakakapagpalakas ng eyesight. Tumitingin ako sa araw hanggang sa magmukha na syang logo ng Sprite sa paningin ko (yung bilog na may kulay green sa loob).

At nung grade 1 ako, habang recess (mga bandang 4 pm na siguro yun), tiningnan ko ang palubog na araw ng mahigit siguro sa dalawampung minuto. Naisip ko na pag ginawa ko kasi yun, hindi na ako mabubulag kailanman… mag-iincrease ang superhuman eyesight ko tenfold.

Ayun si gago nakatitig sa araw na parang wala nang umaga kinabukasan…na parang hindi na babalik ang araw pagkalubog nito sa Manila Bay. Kahit masakit na ang mata ko, pinilit ko pa rin…hindi ko na madescribe ang araw nun, lumampas na sa pagiging sprite ang hitsura nya.

Sabi ko sa sarili ko na ang mga bida kailangan talaga nahihirapan sa simula. Si Ultraman nga kailangan magbe-beep muna yung ilaw sa dibdib nya bago nya tapusin ang kalaban di ba? Ako pa kaya. Kailangan magsakripisyo.

Tumunog na ang bell. Tapos na ang recess. Tapos na rin ang pagsubok. Inalis ko ang aking mga mata sa pagkakatitig sa araw. Sabi ko, malakas ako! Bwahaha.

Nakupo.

Anong nangyari?

Kahit saan ako tumingin, puro dilaw lang ang nakikita ko. May mga gumagalaw na itim na bagay sa loob ng malaking gray na parihaba. Mga kaklase ko ata yun ah…wala akong makitang mukha.

Kabog. Kabog.

Anong nangyari sa superhuman eyesight ko? Bakit ganito, imbis na lumakas at tumalas ang paningin ko, nabubulag na ata ako!

Pikit.

Dilat.

Nakupo, ganun pa rin.

Kabog. Kabog. Kabog.

Mabubulag na ata ako habang buhay…hindi ko na makikita ulit ang mukha ng crush kong si *toot* at yung favorite teacher kong si Ma’m Selga. Hindi na ako magiging Top 1 sa buong section B, magiging bulag na lang ako habang buhay.

(…pangarap ko’y di maabot…dahil sa bawal na gamot…labis ko nang pinagsisihan…ang aking kamalian…)

Pero kahit halos bulag na ako, hindi ko pa rin ipinapahalata…kinakausap ako, sasagot ako…kinakapa ko yung upuan ko…buti na lang malapit lang yun sa pinto…Teka, medyo nagkakaroon na ng hugis ang mga tao. Pikit. Dilat. Pikit. Masahe ng mata. Dilat.

Teka, nakikita ko na ata si crush, katabi ko lang yun e…nakikita ko na ang mga kaklase ko…sort of. Nakamaskara ang mga mukha nila…maliwanag pa rin…teka…ayun, medyo malinaw na…ipinapangako ko, hindi na ako titingin sa araw ng matagal kahit kailan, ibalik nyo lang ang “mata” ko…

Searching for the pot of gold at the end of the rainbow but finding cornflakes instead…
____________________________

At naibalik naman ang paningin ko after a while. At simula noon hindi na ako tumitingin ng matagal sa araw…kapag ginawa ko yun, sumasakit na ang ulo ko…kahit na yung glare lang mula sa mga salamin ng kotse o kaya headlights ng mga sasakyan…sumasakit na ang ulo ko.

At kahit nakasalamin (eyeglasses) na ang buong pamilya ko. Ako na lang ang natitirang may “malinaw na mata”…kapag naiisip ko kung bakit…naiisip ko yung araw na yun nung grade 1. baka nga dahil dun…???
______________________________

Dun sa check-up, ipinatong ko yung baba ko dun sa apparatus tapos may ipapasilip sa iyo mula dun sa lens…ang nakita ko ay isang bilog na maraming sinag…parang araw ba…tapos kulay green ang background…tapos mawawala yung image sa focus tapos babalik tapos lalabo ulit…pagkatapos nung right eye, yung left naman…ganun din…in a matter of five minutes tapos na kaagad.

Wala na ung schnellen chart ba yun…yung may malaking E…tapos F, Z, O, P…whatever…legacy device na rin sya ngayon…

Dahil sa naturang computerized eye check-up na yun, napag-alaman ko na may expiration din pala ang ipinahiram na kapangyarihan sa aking mga mata…nalaman ko kahapon na may ASTIGMATISM pala ako…
_____________________________

Mukhang kailangan ko ulit tumingin sa araw mamaya.

_____________________________

P.S. ngapala naalala ko na ung The Terminal. chineck ko sa net kahapon... yun pala yung kay Tom Hanks at Catherine Zeta Jones. directed by Steven Spielberg. at yung plot, gaya na rin nung sinabi ni kuya ray sa tagboard.

CLICK

“Parting the soup is not a miracle, it’s a magic trick.” – Bruce Almighty

(insert quote from CLICK here)

Hmm… it’s 1:43 in the morning as I am typing this entry, although the post time will surely mislead you.

At dahil madaling-araw na, kailangan magtype ng mabilis…baka makita akong nagcocomputer pa, mapapagalitan pa ako…

Gusto ko lang magtype ng entry ngayon kasi medyo maganda ang mood ko…at matagal na rin akong hindi nagpopost na masaya…

Maganda ang mood ko kasi kakapanood ko lang nung CLICK ni Adam Sandler at maganda yung movie…para sa akin maganda..kung napanood mo na at hindi ka nagagandahan…Ifast-forward mo na lang ito. END.

Ok. Mukhang nagandahan ka rin kahit paano sa movie o kaya naman ay hindi mo pa napapanood…gusto ko sana maglagay ng quote mula sa movie na yun kaya lang dahil isang beses ko pa lang napapanood (at pirated pa kaya walang subtitles) medyo mahirap yun gawin. Basta makakahanap din ako…siguro mga isang pasada pa.

Para syang Bruce Almighty, na magandang pelikula din. At medyo ganun din ang plot. Ordinaryong tao (na may magandang leading lady na mahal na mahal nya), tapos magkakaroon ng power na “i-alter” ang paligid nya. At yung power medyo galing sa ibang kakaibang “tao”.

Hindi tao ang nakokontrol nila. Kung sa Bruce Almighty may power si Bruce (Carrey) ni God at kaya nya gumawa ng mga “milagro”, sa CLICK naman, si Michael Newman (Sandler) may power ng universal remote (na nakuha nya kay Morty (Walker) sa Bed Bath and Beyond). Kaya nya ifast-forward, pause, rewind ang buhay nya.

Iba yung rewind at forward dito kasi hindi mo naman talaga inuulit ang buhay mo…kapag nagrewind ka, nasa third person ka, para kang nanonood ng dvd. Kapag nag-fastforward ka, yung gumaganap sa buhay mo, naka-“auto pilot”.

Kaya kahit ikaw pa yung nandun, hindi rin naman talaga ikaw yun. Para lang syang computer na hindi kaya mag-improvise.

Sa Click, medyo nagmalfunction ang remote nya…at ang nangyari nafast forward ang buhay nya. Na-miss nya lahat ng mga importanteng event sa buhay nya…nawala ang asawa (Beckinsale) nya at magulang tapos hindi nya nakitang lumaki ang mga anak nya…

Tama na ang spoiler…basta maganda sya. May moral lesson pa. Parang yung nabasa ko dati na short story ata yun, tungkol sa magic thread o thread of life. Binigyan daw yung isang bata ng magic thread…parang yarn ba. Tapos yun ang buhay nya, kung gusto nyang pabilisin i-“uunravel” lang nya yung thread at bibilis ang mga pangyayari sa buhay nya. Dahil sa kaka-forward, ayun nagising na lang siya isang araw matanda na sya at ang buhay nya, dumaan lang ng hindi nya namamalayan…empty. Dahil lahat ng mga pangyayari na sana ay nagbigay ng kahulugan sa buhay nya, hindi nya talaga naranasan.

At ano ang moral lesson mga bata? Tama. Don’t let life and people pass you by…

Mukhang hindi ko pa rin natututunan yun. Hehe.
____________________________

Kaya nga ako nagblo-blog e. O kaya yung journal sa bahay. Medyo makakalimutin kasing akong tao…minsan nga kapag binabalikan ko yung mga isinulat ko, o yung mga tinype ko dito, kahit ako medyo napapaisip kung isinulat ko ba talaga yun…

Katulad nung words of wisdom ni ramon…yung nilagay nyang words of wisdom ko, yung “this is where we figure in” (sa Mapúa’s Mobius Strip), nakalimutan ko na nga na ako ang nagsulat nun e. nakipagtalo pa ako kay sir ray, sabi ko baka sya naglagay nun nung in-edit nya…pero medyo parang ako nga yata yun.

Parang may sapi ata ako pag gumagawa ng mga post o kaya nagsusulat…baka may pagka-schizo ako…hehe.

Naalala ko tuloy yung nilagay ko sa friendster profile ko…yung favorite movies dun. Nilagyan ko yun ng The Terminal last last year ata. Pero kahit gaano ako mag-concentrate, walangjo hindi ko pa rin maalala kung anong movie ba yun, sino ba ang bida dun, kung bakit ko ba yun nagustuhan at kung may movie ba talagang ganun? Lagi kong sinasabi na irreresearch ko na lang sa internet (last year ko pa sinabi sa sarili ko yun), pero guess what, (what?) hindi ko pa rin natitingnan.
____________________________

Pero parang gusto ko yung remote na yun. Kahit wala na yung forward button… may “life menu” kasi yung remote sa CLICK…at para siyang parang dvd, may mga commentaries, scene selections at bonus features pa…o di ba astig yun. Gusto ko kasi mabalikan yung mga magandang pangyayari…magandang pelikula yun.

Sana may nagta-tape sa lifeshow ko…gusto ko yun mapanood. Hehe.

Pero teka, kelangan ko pa rin pala nung fast forward. Gusto ko ifast forward yung mga lectures ko…
____________________________

P.S. Maganda talaga para sa akin si Kate Beckinsale, ipopost ko na dito para hindi ko makalimutan. Lagi ko kasi nakakalimutan yung mga paborito ko.
____________________________

P.S. ulit. Mental note sa sarili na paborito kong movies yung Last Samurai, Click at Bruce Almighty. Nakakalimutan ko rin kasi.

Taunang Paggunita kay Ninoy

“…you have to be very ready with your hand camera, because the action could be very fast. In four to five minutes it can all be over…and I may not be able to talk with again…” – Ninoy Aquino

Kung nasa labas ka ng Pilipinas, malamang hindi mo alam. Pero taunang paggunita po sa kamatayan ni Ninoy Aquino kahapon, August 21. At hindi ko na maalala kung kailan nagsimula, pero non-working holiday na po ang araw na ito. Ibig sabihin, kung may kotse ka, walang number scheme. At kung estudyante kang tulad ko, extended ang weekend mo..

Ano nga kaya kung hindi namatay si Ninoy?

Sayang lang at may pasok ako kapag sabado at martes, di katulad last term…kung ganun sana, apat na araw akong walang pasok. Ngunit dahil Monday to Saturday ako this term, may pasok na naman ako ngayon.
_____________________________

Tuesday. Isa sa mga pinakaayaw kong araw this term. Mag-uumpisa ang araw ko sa sinumpang control systems (12:00-1:30)na yan na kahit pangalang take ko na, hindi ko pa rin talaga makuha. Kung baga sa anatomy, ang mga concepts ng controls systems ay itinuturing ng katawan ko na “foreign bodies” at patuloy na nirereject…kaya hindi ko maabsorb-absorb.

Ang mga pagsusulit ko sa asignaturang ito ay nakakahindik. 35 / 100 at isang 10/ 100. may isa pa kaming quiz sa sabado, pero ngayon pa lang sinasabi ko na na mukhang malabo ata…

Sabi nila sure pass ang prof. pero mukhang not-so-sure-pass prof sya ngayong term…haay. Kung mamalasin ako baka maging take three ako dito. Very unlikely kung iisipin mo na noon wala naman akong bagsak. At kung tutuusin, top 7 ata ako nung highschool. Pero mukhang inevitable na mangyari ngayon ang singko every other term.

E pasado ako sa lahat last term.

Susundan ang control systems ng memory/io (1:30-3:00). Gusto ko lang sabihin na mukhang hindi ko talaga talent ang hardware. I think (I hope) my talents lie on programming.

Nakakatamad ang lecture sa mem/io. “haay naku mga ate at kuya” ang laging sinasabi ng prof. masyadong irritable at minsan mali-mali pa. malabo din ang examples. Haay, ang gusto ko lang sa subject na ito ay kapag wala sya o kaya naman ay nagpapa-late. Ang first quiz ko dito ay 78/150. pero mukhang maganda naman ang second quiz ko (I hope).

May vacant akong 90 minutes tapos principles of communications naman (4:30-6:00). Ayoko man aminin, pero gusto ko lang din sa subject na ito ay kapag absent sya. Pero in fairness, mabait syang prof, napakaraming plus points ang ipinapamahagi nya. May test nga kami sa kanya mamaya e. pero nag-aral po ako.

Pangako. Nag-aaral na talaga ako ngayon. Di lang halata.
______________________________

Hindi ko alam kung nasosobrahan lang ako sa mga lecture pero sa totoo lang, parang hindi na talaga ako interesado... hindi ko rin kasi talent ang pakikinig sa mga lecture. Mas natututo pa ata ako sa self-study…hindi rin naman kasi ganun katalented magturo ang majority sa faculty dito. Magaling nga sila kung pagalingan din lang…pero sa pagbabahagi sa iba…medyo parang hindi.

Hindi ko naman siguro maibubunto sa kanila ang lahat ng sisi. Baka naman tamad lang ako talaga.
___________________________________

Katatapos lang ng exam para sa editorship ng sports section at features. Ang exam namin sa sports ay unannounced. At hindi naman ako nagrereklamo kasi wala naman nagsabi na bawal yun. At mas maganda na rin siguro kasi parang impromptu. Kasi kahit announced, hindi rin naman ako mahilig magprepare.

Kahit nasagap ng aking antenna ang mga “hint” na may exam nung araw na yun, medyo nauna lang ako ng mga sampung minuto dun sa iba. At dahil nagrefill ako ng ink sa printer, hindi ko na rin natingnan yung notes ko.

May limang oras ko din sinagutan yung exam at naalala namin yung qualifying exams…nakakatuyo ng mga brain cells. Kumpleto sa mga distractions tulad ng mga patutsada ni ramon at mga comments mula sa ibang staff…

mahirap mag-isip ng concepts…may exam pa ako nun sa compiler ng 7:30. may klase pa ako nung six. Si sir stephen naexcused sa klase, pero malabo kasi yung probstat ko…di naman ganun ka-approachable si “tingkayad”.

Kaya pag madalian ang trabaho, hindi ka naman makakakita ng obra… siguro magagandang parts here in there pero minsan may incoherence na hindi mo na mapapansin kapag nagmamadali ka…

Balita ko, 80 ang score naming tatlo. Akalain mo pantay daw ang score namin? Hmmm… -_-?
________________________________

Shouldn't Be Posted Anyway

…I was on the bus home, pondering how I would spend my nth Single Awareness Day (or SAD, as our kind would call it), comforted by the thought of not having to buy overpriced flowers, not having to fall in line just to get the most foreign-sounding box of chocolates, and not having to bother about getting a haircut. Such is the resolve we take. And by “we,” I refer to people who have gotten tired of looking, and instead have contented themselves with waiting.
– Love in the Time of…, Ronnie Baticulon

Some people have it all, some have none at all.

I have contented myself to waiting, thank you very much.
___________________________

Gusto ko lang munang sabihin na ang schedule ko for this term ay hindi CONDUCIVE for blogging. Hindi rin conducive for article-making and any other time-consuming activities gaya ng pagrereview para sa exams.

At dahil dito, napakahirap gawin ang mga bagay na ito. At magagawa ko lang sila one at a time. Isisingit ko pa sa pagbabasa ng samurai x manga, pagbabasa ng wheel of time ni Robert Jordan, paggawa ng household chores, panood ng tv, pagtulog, pagbiyahe papuntang skul at pauwi ng bahay, paghihintay sa mga prof na hindi naman dumadating, pakikinig sa mga napakaboring na lecture, panood ng NCAA games, pagdrodrowing, paggigitara, and so on and so forth…

Kaya alam kong maiintindihan nyo kung bakit ngayon lang ulit ang post ko.

So, bakit ko naman naisipang magblog ngayon…well, for one thing, hindi na naman dumating yung isa kong prof, bless him. Kahit hinintay ko pa sya. Bukod dyan, ako lang ang tao sa ofis, at hinihintay kong madownload yung Full Metal Alchemist ep.10 na dina-download sa bilis na 10 kbps…O_o

dahil dito, matagal pa akong maghihintay. Bakit hindi muna ako magblog di ba? Atsaka syempre, nakita kong may 461 visits na itong site ko…ibig sabihin may mga iilang tao pa ring nagchecheck kung may update dito…salamat.

Ngapala, mahirap gawin ang issue ng skulpaper ngayon, dahil sa ilang pasaway na players na mukhang mamalasin na naman sa second round. Pero at least, marunong na akong mag-layout ngayon.
_____________________________

Wala namang pangyayari sa buhay ko ngayon…walang kakwento-kwento. Gusto nyo pa bang malaman na hindi na rin ako tinetext ni faith? Hindi na sya nagrereply, bless her. Sumhow, may nagawa na naman akong mali.

Pero hindi na ako magpupumilit. Light, ayoko na ipagpilitan ang sarili ko sa mga taong ayaw naman sa akin. God bless your trips.

Salamat kay sir ean nung thursday. Masasabi ko pa ring masarap matulog sa condominium…bibili na nga ako ng mga dalawa mamaya e, check ko lang yung credit card ko…tumatanggap kaya sila ng mga gold bars?

Alas sais na ng umaga nung makatulog kami ni sir namre. At hindi na ako pumasok sa skul dahil sa katamaran. Pero marami akong nakuhang mp3, marami pa akong nakuhang e-books. Maanghang pala yung hotshots at nakakaantok ang kill bill vol.2. pero ayos pa rin. Salamat ulit kay Ian at Ean.
__________________________________________

Let me take this opportunity to pay homage to the little goth text marathon a year before, to the one who made me wait and search 5 long years in vain. Thank you for the pain. I may be bitter, but more so because of the chance bereft. Maybe your text msgs did not mean what I had been led to believe, and maybe those miss calls did not mean what I wanted myself to believe...

You may think I am not worthy, but that is just what you think. It does not necessarily mean that I am.