“To love and win is the best thing. To love and lose is the next best.”
– William Makepeace Thackeray
Isang araw na lang, Valentine's na. Sa buong buhay ko so far, ito na ata ang pinakaubod ng stressful na valentines sa lahat. Ito na. Walangjo. Kasalanan ko din naman. Dapat tapos na nung October kung nagkataon. Di na sana kumalat pa at nagsanga-sanga at gumulo. Wala na tayo magagawa, andito na tayo ngayon. Siguro umaayon pa naman ang mga bituin. Iniintindi pa ako ng sansinukob. Sa bagal ko na to, mukhang wala pa namang iba. Ewan ko lang din. Pero depende sa mangyayari bukas kung dapat na nating tigilan to. O dapat ba nating tunay na simulan.
Sana wala nang ibang magbid. Tsk.
Kailangan bang bilhan ng bulaklak talaga? Napaka-overpriced pa naman ng mga ganun bukas. Hmmm. Pero kung tutuusin, sa27 24 na taon ko dito sa mundong ibabaw, di ko pa nagagawa yan. Kaya pwedeng ang laki naman talaga ng natipid ko. Kung 6 na taon na ako nagtratrabaho at kahit isa sa mga taon na yun e wala akong ginastusan talaga kapag mga ganitong panahon, ano naman kung overpriced sya ng isang araw sa isang taon, di ba? 5 taon naman akong nagtipid. LOL.
Mas mahalagang tanong e kung kayanin ko naman kayang dalhin yun sa kanya? O kahit sa pwesto lang nya. May naisip ako kanina na gagawin pero baka naman sablay yun pero ewan ko baka ituloy ko pa din.
Alam mo naman ako, sa dinami dami ng plinano ko, yung kape lang talaga ang kaisa-isang natuloy. "Panay ang plano, ngunit panay ang urong", sabi nga sa kanta. Ayan, kung di pa ako malalagay sa corner (na parang kasalanan ko din... sinadya ko ba, subconsciously ko bang gusto ipagkalat...), walang mangyayari.
Di ko naayang magkape kagabi. Pano ba naman in a meeting nung oras na aayain ko. Dapat pala nung tanghali na lang. E kasi late na dumating baka naman kumain na. E kaso yung speech di pa tapos. Wala pa nga e. Nung mga hapon ko na nagawa. Ayun. Tapos umattend na lang din ako ng training nung gabi kasi nga in a meeting sya. Tapos di ko na tinanong pagkatapos ng meeting nya. Kako Thursday na lang. Shit. Yun na namang procrastination e. Ipinagpaliban ko na naman. Tapos ang aga umuwi. Naman.
Ewan ko feeling ko malabo na rin mamaya. Anong oras na ako dadating? Ibig sabihin, kelangan talaga matuloy yung Friday. Fixed deadline. No extensions. Wala pa naman akong tnry so far ngayong year na nagsisi ako na sinubukan ko. Sabi nga nila, mas pagsisisihan ko yung mga di ko ginawa kaysa dun sa mga ginawa ko. So gawin ko na lang din dapat, di ba? Kahit na siguro mapapangiwi ako kada maalala ko to pagka sumablay. At maging tampulan ng tukso ng buong opisina. Hmmm. Araw-araw na nga mula nitong lunes ako kinakantyawan e. Tsk tsk. Pano pa kaya bukas, kung matuloy... Naku. Pero kung sakali, ok lang naman.
Baka dahil kasi sa pagkakataong to, totoo.
– William Makepeace Thackeray
Isang araw na lang, Valentine's na. Sa buong buhay ko so far, ito na ata ang pinakaubod ng stressful na valentines sa lahat. Ito na. Walangjo. Kasalanan ko din naman. Dapat tapos na nung October kung nagkataon. Di na sana kumalat pa at nagsanga-sanga at gumulo. Wala na tayo magagawa, andito na tayo ngayon. Siguro umaayon pa naman ang mga bituin. Iniintindi pa ako ng sansinukob. Sa bagal ko na to, mukhang wala pa namang iba. Ewan ko lang din. Pero depende sa mangyayari bukas kung dapat na nating tigilan to. O dapat ba nating tunay na simulan.
Sana wala nang ibang magbid. Tsk.
Kailangan bang bilhan ng bulaklak talaga? Napaka-overpriced pa naman ng mga ganun bukas. Hmmm. Pero kung tutuusin, sa
Mas mahalagang tanong e kung kayanin ko naman kayang dalhin yun sa kanya? O kahit sa pwesto lang nya. May naisip ako kanina na gagawin pero baka naman sablay yun pero ewan ko baka ituloy ko pa din.
Alam mo naman ako, sa dinami dami ng plinano ko, yung kape lang talaga ang kaisa-isang natuloy. "Panay ang plano, ngunit panay ang urong", sabi nga sa kanta. Ayan, kung di pa ako malalagay sa corner (na parang kasalanan ko din... sinadya ko ba, subconsciously ko bang gusto ipagkalat...), walang mangyayari.
Di ko naayang magkape kagabi. Pano ba naman in a meeting nung oras na aayain ko. Dapat pala nung tanghali na lang. E kasi late na dumating baka naman kumain na. E kaso yung speech di pa tapos. Wala pa nga e. Nung mga hapon ko na nagawa. Ayun. Tapos umattend na lang din ako ng training nung gabi kasi nga in a meeting sya. Tapos di ko na tinanong pagkatapos ng meeting nya. Kako Thursday na lang. Shit. Yun na namang procrastination e. Ipinagpaliban ko na naman. Tapos ang aga umuwi. Naman.
Ewan ko feeling ko malabo na rin mamaya. Anong oras na ako dadating? Ibig sabihin, kelangan talaga matuloy yung Friday. Fixed deadline. No extensions. Wala pa naman akong tnry so far ngayong year na nagsisi ako na sinubukan ko. Sabi nga nila, mas pagsisisihan ko yung mga di ko ginawa kaysa dun sa mga ginawa ko. So gawin ko na lang din dapat, di ba? Kahit na siguro mapapangiwi ako kada maalala ko to pagka sumablay. At maging tampulan ng tukso ng buong opisina. Hmmm. Araw-araw na nga mula nitong lunes ako kinakantyawan e. Tsk tsk. Pano pa kaya bukas, kung matuloy... Naku. Pero kung sakali, ok lang naman.
Baka dahil kasi sa pagkakataong to, totoo.
No comments:
Post a Comment